Σύγχυση

Υπήρχαν πολλές είσοδοι για αυτόν τον λαβύρινθο. Αλλά κανείς δεν μπορεί να πει αν υπήρχαν και ισάριθμες έξοδοι..

Μετάφραση ποιήματος

Μετέφρασα αυτό το ποίημα επί λέξει. Φυσικά δεν έμεινα ικανοποιημένος από το αποτέλεσμα. Προσπάθησα να το ξαναγράψω, αυτή την φορά εισακούοντας λίγο περισσότερο τις εσωτερικές μου χορδές.
 Επηρεασμένος από την συναισθηματική μου κατάσταση που ρέπει, γενικώς,  προς την μελαγχολία, σκοτείνιασα λίγο τις παρηχήσεις, πρόσθεσα γωνίες μονολεκτικών εκφράσεων, πολλαπλασίασα τα σύμφωνα. Ούτε και τώρα μου άρεσε η δουλειά μου. Ποιος ενδιαφέρεται για το δικό μου συναίσθημα; Θα έπρεπε να λάβω υπόψιν την συναισθηματική κατάσταση του ίδιου του ποιητή, την στιγμή που έγραψε το ποίημα. Έτσι έλαμψε στην προσέγγιση μου μια νότα αισιοδοξίας. Καθώς και μια νύξη επαναστατικότητας και κοινωνικής ευαισθησίας. Ακόμα όμως δεν έβλεπα τίποτε παραπάνω από μια επαλήθεψη του ρητού: ποίηση είναι αυτό που δεν μεταφράζεται.

Στις επόμενες απόπειρες μου προσπάθησα να αναμετρηθώ με δυο γλώσσες: την γηγενή γλώσσα του ποιήματος και την ξένη, την δικιά μου. Λίγο έλειψε να συντριβώ ανάμεσα σε αυτές τις συμπληγάδες. Νομίζουμε ότι κατέχουμε μια γλώσσα ενώ στην ουσία αυτή είναι που μας κατέχει. Μοιάζουμε (οι μεταφραστές) με έντομα που έχουν πιαστεί στον ιστό μιας αράχνης. Αράχνη είναι η γλώσσα και ιστός το συντακτικό της.

Επιχείρησα να ξεπεράσω τα τεράστια προβλήματα με την εκφραστική ανάπλαση, που έφτασε μάλιστα σε σημείο εκζήτησης. Θα γνωρίζετε βέβαια το παράδοξο του Χειμωνά (εγώ το ονομάζω έτσι). Στον Μακμπέθ του ( ο Macbeth του Σαίξπηρ είναι στα αγγλικά) μεταφράζει σε τρεις σελίδες μια στιχομυθία που στο πρωτότυπο πιάνει μόλις επτά σειρές. Κάτι τέτοιο επιχείρησα να κάνω και γω. Μόνο που παραλίγο να με καταπιεί το ίδιο μου το γραπτό. Δεν ήταν μετάφραση αυτό, ήταν δίνη. Κάθε λέξη γεννούσε μια άλλη σε έναν ατέρμονο ρυθμό ξετυλίγματος. Οι τρεις σελίδες γίναν τέσσερις, πέντε, έξι...

Ίσως ήταν καιρός να τα παρατήσω... Να μην κάνω τίποτα. Και η σιωπή μια μετάφραση είναι. Ή ίσως, πιο σωστά, μια στάση. Ιδιαίτερα μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα πολυφωνίας, όπου ζούμε.

Τελευταίο μου προπύργιο φαινόταν να είναι η σιωπή. Και αυτό θα ήταν σωστό: να σταματήσω εδώ αυτήν την άσκοπη ανταπόκριση από τους ομιχλώδεις λειμώνες της λογοκοπίας. Αλλά πως; Η ανάγκη μου για έκφραση δεν με αφήνει να βάζω γλώσσα μέσα. Έτσι συνειδητοποιώ ότι η μετάφραση του ποιήματος μου είναι απλά αυτές οι αγωνιώδεις σειρές.

Ξεκούρδισμα

Ποτέ δεν είχα παίξει με πιο ξεκούρδιστη κιθάρα. Η κακοφωνία ήταν τόσο έντονη που πολλοί ακροατές κλείναν με δυσθυμία τα αυτιά τους. Αρνήθηκα όμως να την κουρδίσω γιατί ταίριαζε τέλεια με την ψυχική μου απορρύθμιση. Αρα κατά μια έννοια ήταν πολύ καλά κουρδισμένη - αφού συμφωνούσε τόσο με το μέσα μου. Αυτό δεν είναι το ζητούμενο;

Τετάρτη των τεφρών

Καθώς ανεβαίναμε τις σκάλες, στη σειρά ο ένας πίσω από τον άλλο και με τα όπλα προτεταμένα, θυμήθηκα εκείνον τον στίχο του Έλιοτ: "στο πρώτο γύρισμα της δεύτερης σκάλας"... Περίεργο γιατί δεν είχα διαβάσει ποτέ Έλιοτ - αλήθεια ποιος είναι αυτός; Τότε καταιγισμός πυρών από πάνω. Πολλοί από μας σκοτώθηκαν στον αιφνιδιασμό.
Μετά από μήνες ένα μέντιουμ μου είπε ότι το σώμα μου για να με προφυλάξει από την φρίκη των πυροβολισμών - θυμήθηκε και αναπαρήγαγε τους ωραίους αυτούς στίχους.

Ερώτηση

Αν και η ερώτηση μου ήταν σιωπηλή, η απάντηση δόθηκε με πολυλογία.

Φυλακή

Θεωρήθηκε σπουδαία επιτυχία για το γραφείο μας η ανάληψη αυτού του μεγάλου έργου. Και ακόμα πιο μεγάλη επιτυχία για την ομάδα μου που είχε κάνει τα σχέδια και την παρουσίαση.
Βέβαια, αμέσως σχηματίστηκαν και κάποιες ρωγμές στη συνοχή της ομαδας. Γιατί άλλο να ετοιμάζεις τα σχέδια και τις μακέτες ενός σωφρονιστικού ιδρύματος και άλλο να αναλαμβάνεις την διεκπεραίωση της οικοδόμησης του. Κάποια από τα ικανά μέλη της ομάδας εξέφρασαν ενστάσεις και δισταγμούς. Αποφάσισα να ενσωματώσω όλη αυτή την άρνηση και τα ηθικά ερωτήματα στον σχεδιασμό των κτιριακών εγκαταστάσεων.
Για να γίνει αυτό θα έπρεπε να κάνουμε κάποιες τροποποιήσεις. Για κάθε κλειστό περίβολο, για κάθε μπάρα και για κάθε κελί, θα έπρεπε να υπάρχουν ισάριθμες σήραγγες απόδρασης, τρύπες, μυστικές καταπακτές, απόκρυφες είσοδοι και έξοδοι. Τοποθετημένες τυχαία σε όλο το corpus των υποδομών.

Κινούμενη άμμος

Όχι δεν τρόμαξα όταν άρχισα να βουλιάζω μέσα της. Με τραβούσε αργά, με ηδονικές, περιστροφικές κινήσεις. Ήδη είχε καταπιεί τον μισό κορμό μου και άκουγα ξεκάθαρα τα γουργουρητά, τους αναστεναγμούς, τους υγρούς κλαυθμούς της. Πως βρέθηκα σε αυτόν τον λασπώδη καταπιόνα; Τυχαία. Αλλά δεν οικτίρω την τύχη μου για αυτό. Γιατί, όπως ένα έντομο θυσιάζεται για να τραφεί το σαρκοβόρο φυτό που το αιχμαλώτισε, έτσι και γω δέχτηκα την αυτο - εκμηδένιση προς χάριν του  άγριου και τυφλού αυτού βιοσυστήματος. 

Ηθική βλάβη

Με εξέπληξε βαθιά το γεγονός ότι ο Κ. μου έκανε αγωγή για ηθική βλάβη. Δεν είναι σπάνιο, βέβαια, στα ιατρικά χρονικά ο ασθενής να ενάγει τον θεράποντα γιατρό του για σφάλματα και παραλείψεις που περιπλέκουν την κατάσταση της υγείας του. Πόσα ψαλίδια δεν έχουν ξεχαστεί μέσα σε κοιλιές, πόσα φάρμακα δεν έχουν προκαλέσει αναπάντεχες παρενέργειες. Τα ιατρικά σφάλματα έχουν προκαλέσει ακόμα και αδόκητους θανάτους, πυροδοτώντας την γενική θυμηδία του κόσμου, που πολλές φορές αναγκάζεται να στραφεί σε ανατολίτικες θεραπευτικές πρακτικές, ούτως ώστε να μην επαληθευθεί το γνωστό ρητό "η εγχείριση πέτυχε, ο ασθενής απεβίωσε".
Στην περίπτωσή μας όμως δεν υπήρχε καμία τέτοιου είδους επιπλοκή. Τουναντίον είχαμε δουλέψει πολύ παραγωγικά και πολύ αποτελεσματικά με τον Κ. Κατά την διάρκεια της θεραπευτικής διαδικασίας, μάλιστα, είχαμε καταφέρει να συνεργαστούμε τόσο καλά που, τολμώ να πω, αναπτύχθηκαν αρκετά θερμά, φιλικά αισθήματα μεταξύ μας.

Όταν πρωτογνώρισα τον Κ. έμοιαζε να πνίγεται μέσα σε μια θάλασσα ασύνδετων συναισθημάτων. Κατατρυχόταν από κατάθλιψη, παραισθήσεις, σύνδρομο καταδίωξης. Ένας άνθρωπος πραγματικά χαμένος. Από μέσα έβραζε, από έξω ησυχία. Τρομερά ευαίσθητος, με δέρμα άσπρο σαν το γάλα. Άπλωνε διαρκώς αντηλιακή κρέμα στο πρόσωπό του. Συν τοις άλλοις πίστευε ότι έπασχε από βαμπιρισμό  και ότι ο ήλιος του προκαλούσε εγκαύματα. Τόσο λυπημένος που θα μπορούσε "να περάσει από μέσα του ένα σμήνος χελιδόνια" - κάπως έτσι δεν το λέει ο ποιητής;-. Στις πρώτες μας συνεδρίες παρέμενε σιωπηλός σαν ερμητικά κλειστό κουτί.Υποψιαζόμουν ότι μέσα σε αυτό το "κουτί" υπήρχαν τριαντάφυλλα, υάκινθοι και γιασεμιά αλλά για πολύ καιρό δεν έβρισκα τρόπο να τα κάνω να ανθίσουν. Το εσωτερικό του ρολόι βρισκόταν σε απόλυτη αποδιοργάνωση και γω έπρεπε να τον βοηθήσω να το κουρδίσει..

Απέφυγα από την αρχή την φαρμακευτική αγωγή. Μια τεχνική που χειρίζομαι σε τέτοιες περιπτώσεις είναι η ακόλουθη. Συνταγογραφώ στο τέλος της συνάντησης μια σειρά ψυχοτρόπων ουσιών και στη συνέχεια σχίζω επιδεικτικά την σελίδα που μόλις υπέγραψα μπροστά στα έκπληκτα μάτια του ασθενούς. Είναι ένας τρόπος να ενισχύσω ή να εγκαθιδρύσω την λεγόμενη θεραπευτική συμμαχία.

Οι μήνες που ακολούθησαν ήταν και για τους δυο μας μια μεγάλη πνευματική περιπέτεια, μια οδοιπορία στο χείλος του γκρεμού, μια αποστολή προς αναζήτηση του ιερού Γκράαλ, που στην προκειμένη περίπτωση αντιπροσώπευε το δισκοπότηρο της ψυχικής ισορροπίας. Δεν ήταν καθόλου εύκολη περίοδος. Ο Κ. όπως συνηθίζουν όλοι οι έξυπνοι άνθρωποι κατά την διάρκεια της ψυχοθεραπείας πρόβαλε πολύ έντονη αντίσταση. Aκόμα και όταν καταφέρναμε μια πρόσκαιρη νίκη εναντίον του ασυνειδήτου του, οι παλινδρομήσεις ήταν πάμπολλες και απογοητευτικές. Πολλές φορές νιώθαμε ότι βαδίζουμε πάνω σε κινούμενη άμμο, ενώ άλλες φορές ότι κάνουμε βήματα στον αέρα.

Μετά από μεγάλη προσπάθεια και με την συνεπικουρία του χρόνου τα συμπτώματα άρχισαν σιγά σιγά να οπισθοχωρούν. Και όταν φτάσαμε στο αγαστό σημείο όπου αρχίζει να θάλλει  η ίαση, αποφασίσαμε να διακόψουμε τις συνεδρίες. Ίσως εκεί να έγκειται η ιατρική "αμέλεια". Ίσως ήταν λίγο νωρίς για να τον αφήσω.

Μετά από λίγο καιρό λοιπόν, μου κοινοποιήθηκε η παράλογη αγωγή  για ηθική βλάβη, η οποία αναλυόταν διεξοδικά μάλιστα σε τριαντασέλιδο δικόγραφο. Στο μυαλό μου άρχισαν να σφυρίζουν φράσεις όπως: "επαναφορά σε μια αβίωτη πραγματικότητα", "ακούσια και δόλια αποπομπή", "χωρίς όπλα, δίχως εφόδια", "σπαράσσοντας" κτλ. Με κατηγορούσε ότι τον έφερα σε μια κατάσταση συνειδητότητας μη βιώσιμη. Ότι ενώ είχε γλιτώσει από την κατάθλιψη τώρα έπεσε στην απελπισία. Ότι ενώ οι παραισθήσεις υποχώρησαν, βρέθηκε αντιμέτωπος με μια σκληρή και παράλογη πραγματικότητα που δεν μπορούσε να διαχειριστεί. Και ότι ενώ εγκατέλειψε την ακραία ιδέα πως ήταν βαμπίρ, φοβόταν ότι όλοι οι άλλοι γύρω του είναι βρικόλακες και θέλουν να του πιουν το αίμα (σε συμβολικό επίπεδο - όπως, γραπτώς, μου διευκρίνιζε).

Το βασικό του πρόβλημα όμως ήταν ότι δεν μπορούσε πλέον να εκφραστεί καλλιτεχνικά και συγκεκριμένα να γράψει ποίηση. Ήταν ένα χόμπυ στο οποίο επιδιδόταν με περίσσειο πάθος υπό το κράτος της προηγούμενης ψυχολογικής του κατάστασης. Τώρα θεωρούσε τον εαυτό του παροπλισμένο, ανίκανο και απρόθυμο για ποίηση, αν και εγώ ποτέ δεν τον αποθάρρυνα στην εν λόγω δραστηριότητα. Καθώς διάβαζα σταυρωτά την πολυσέλιδη αγωγή κάπου πήρε το μάτι μου και την λέξη "ευνουχισμός".

Αρχικά θεώρησα ότι ο Κ. υποτροπίασε και αντιδρούσε με αυτόν τον ακατανόητο τρόπο επειδή το ασυνείδητο του είχε αναλάβει πάλι τα ηνία (να διευκρινίσω εδώ ότι πολλές φορές έχω την τάση να ταυτίζω το Ασυνείδητο με την Ασθένεια. Είναι μια πρακτική που εκνευρίζει τους συναδέλφους μου και σοκάρει τους ασθενείς μου αλλά με βοηθάει να ξεκαθαρίζω τον στόχο μου). Επικοινώνησα μαζί του (με τον δικηγόρο του) και του ζήτησα να ξαναρχίσουμε την ψυχοθεραπεία. Ο εκπρόσωπος της νομικής επιστήμης απάντησε αρνητικά. Μετά του ζήτησα μια συνάντηση για διακανονισμό. Πάλι έλαβα αρνητική απάντηση.

Στην συνέχεια αναγκάστηκα να προσλάβω και εγώ δικηγόρο, ο οποίος με διαβεβαίωσε ότι η υπόθεση ήταν παιχνιδάκι και θα ότι θα κερδίζαμε σίγουρα. Διαφωνήσαμε βέβαια για το ποια υπερασπιστική γραμμή θα ακολουθούσαμε. Εγώ ήθελα να βασιστούμε σε μια μπεκετική αρχή: (στην ψυχοθεραπεία) η επιτυχία μας έγκειται στο ότι συνήθως αποτυγχάνουμε. Δυστυχώς η βαθύτερη αλήθεια που κρυβόταν στο τσιτάτο δεν μπορούσε να γίνει κατανοητή από τον δικηγόρο μου. Αυτός επέμενε σε ένα δικής του εμπνεύσεως δικονομικό - φιλοσοφικό παράδοξο το οποίο συνοψιζόταν στα εξής: αν ο Κ. δεν είχε θεραπευτεί, δεν θα ήταν ποτέ σε θέση να μας κάνει αγωγή και να ζητάει αποζημίωση - εφόσον ήταν άβουλος και χαμένος στον κόσμο του. Δεν θα ήταν σε θέση να κερδίσει χρήματα από μας, να κάνει καλό στον εαυτό του δηλαδή. Άρα, αν το δικαστήριο τον δικαιώσει και λάβει το χρηματικό ποσό που του επιδικαστεί, αυτομάτως ακυρώνεται ο λόγος που έκανε την αγωγή: δεν ζημιώθηκε από την όλη υπόθεση - ίσα ίσα ωφελήθηκε.
"Για να φτάσουμε στο επιθυμητό αποτέλεσμα θα πρέπει πρώτα να χάσουμε την υπόθεση" σχολίασα.
"Αυτό προσπαθώ να σας εξηγήσω! Είναι αδύνατον να χάσουμε στο τέλος.""Και τα κουραφέξαλα για την ποίηση και την χαμένη έμπνευση;", "Αυτά δεν θα γινόταν αποδεκτά από κανένα δικαστήριο".

Όπερ και εγένετο. Μόνο που το σεβαστό δικαστήριο παρέκαμψε την δικονομική παγίδα της υπεράσπισης με μια σολωμόντεια λύση. Μου επιδίκασε να ξαναρχίσω συνεδρίες με τον Κ. Αυτή την φορά όμως ο στόχος ήταν να τον επαναφέρω στην προηγούμενη ψυχική του κατάσταση, αυτήν που τόσο όψιμα αντιλήφθηκε ότι προτιμά! Οι απανωτές ενστάσεις μας απερρίφθησαν. Το δικαστήριο αδιαφορούσε αν η απόφαση αντέβαινε στον όρκο του Ιπποκράτη...

Θα έπρεπε λοιπόν να πάρουμε τον επικίνδυνο και κρημνώδη δρόμο του γυρισμού. Επιστροφή στα Τάρταρα της ψυχικής ασθένειας. Αποστολή: να ξαναδεθούν οι (λυμένοι) κόμποι του γόρδιου δεσμού. Ανήκουστα πράγματα. Η ιδέα και μόνο μου προκαλούσε λύσσα. Και πως να κάνω κάτι τέτοιο; Με ποια κατάρτιση; Με ποια ηθική νομιμοποίηση;

Κλονίστηκα με την υπόθεση ότι σε μια μακρινή δυστοπία θα παραλαμβάνουμε φυσιολογικούς ανθρώπους και θα τους μετατρέπουμε σε μη λειτουργικούς. Θα σκάβουμε το χώμα όχι για να φωτίσουμε το υπέδαφος, αλλά για να θαφτούμε ζωντανοί μέσα σε αυτό...

....

Έχουν περάσει δύο χρόνια από την επονείδιστη δικαστική απόφαση. Ο Κ. είναι ακόμα "καλά". Ενώ εγώ βρίσκομαι πίσω από τα κάγγελα του ψυχιατρείου. Οι συνεδρίες μας συνεχίζονται.

Βαβέλ

Όλοι μιλούσανε ακατάληπτες γλώσσες. Κανείς δεν μπορούσε να συνεννοηθεί με κανέναν. Κάποιοι θέλαν να γίνει αυτό το έργο, ενώ άλλοι είχαν αντίθετη γνώμη.

Τώρα καταλάβαμε ποιος είναι ο πύργος της Βαβέλ. Εννοήσαμε τον βαθύτερο συμβολισμό του. Οι φωνές μες στο κεφάλι μας... Εμείς είμαστε ο πύργος της Βαβέλ. Το σώμα μας, ο εαυτός μας.

qsim

Δεν χορεύω αργά και μυστηριακά. Ούτε περπατάω στον βυθό. Δεν κινούμαι σε έναν χώρο αντιβαρύτητας. Πάσχω από μια σπάνια ασθένεια σύμφωνα με την οποία μετράω τον χρόνο σε μονάδες qsim (= μονάδα χρόνου 5 δευτερολέπτων -  η μικρότερη υποδιαίρεση χρόνου που χρησιμοποιούν στην Ταγγέρη - το πρόβλημα είναι ότι δεν έχω πάει ποτέ στο Μαρόκο).

Έκοψα τα δάχτυλα

Έκοψα τα δάχτυλα μου και τα φύτεψα στο χώμα. Θα περίμενε κανείς να φυρτώσουν χέρια ή να βλαστήσουν – σαν βρύα – δαχτυλικά αποτυπώματα. Ακόμα δεν έχει βγει τίποτα. Το ξέρω όμως, κάποτε ένας τρυφερός βλαστός σαν χάδι θα ξεπεταχτεί από το υγρό έδαφος. Μεγαλώνοντας θα βγάλει κλαδιά άγριων χειρονομιών και αυτά με την σειρά τους θα αγκαλιάσουν ή θα πνίξουν ανθρώπους.
Στο μεταξύ κοιτάω με αδημονία τον ουρανό. Ενώ, σε μια άκρη του δωματίου, το λαούτο μου μοιάζει να 'χει πεθάνει.

Αντιβιβλιοθήκη

Το σχέδιο ξεκίνησε πριν από τριάντα περίπου χρόνια. Εμπνευστής και πρωτεργάτης υπήρξε ένας ρακοσυλλέκτης.

Ο εν λόγω ζητιάνος, ψαχουλεύοντας τους κάδους έξω από εκδοτικούς οίκους, για να βρει τίποτα προς βρώσιν, έπεφτε συνεχώς πάνω σε πεταμένα χειρόγραφα απορριφθέντων μυθιστορημάτων, τα οποία και μάζευε σκεπτόμενος ότι θα μπορούσαν να χρησιμεύσουν τις κρύες νύχτες του χειμώνα ως προσάναμμα φωτιάς. Για να περνάει τον ελεύθερο χρόνο του όμως αποφάσισε να διαβάσει μερικά από αυτά, πριν τα κάψει. Προς μεγάλη του έκπληξη διαπίστωσε ότι πολλά από τα απορριφθέντα χειρόγραφα είχαν μεγάλο ενδιαφέρον. Τότε γεννήθηκε στο μυαλό του η ίδρυση της “Αντιβιβλιοθήκης”. Ένας χώρος έκθεσης όλων των βιβλίων που είχε ήδη περισυλλέξει και όλων αυτών που θα έβρισκε στο μέλλον.

Ξαφνικά η ζωή του απέκτησε όραμα. Στρατολόγησε και άλλους ζητιάνους στον σκοπό του, χρησιμοποιώντας ως εργαλείο πειθούς τις υποσχέσεις και το ψέμα. Πολύ σύντομα μια λεγεώνα αστέγων έκανε καθημερινές επιδρομές στους κάδους έξω από εκδοτικούς οίκους, ψάχνοντας, εκτός από μισοχαλασμένες κονσέρβες και πεταμένα φαγητά, τους πνευματικούς μόχθους ανωνύμων συγγραφέων.

Τα αποτελέσματα ήταν εντυπωσιακά. Μέσα σε λίγους μήνες η Αντιβιβλιοθήκη ήταν έτοιμη για εγκαίνια. Τα βιβλία εκτέθηκαν σε ένα εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο πολτοποίησης χαρτιού. Τέτοιοι εναλλακτικοί χώροι προσελκύουν πάντα την προσοχή του κοινού. Και όντως η ανταπόκριση του κόσμου ήταν πολύ θερμή. Τόσο που σε λίγους μήνες άρχισαν να ανοίγουν και άλλες "Αντιβιβλιοθήκες" σε ολόκληρο τον κόσμο.

Στις μέρες μας οι “κανονικές” βιβλιοθήκες έχουν μαραζώσει. Κανείς δεν πατάει το πόδι τους σε αυτές. Τα παραδοσιακά βιβλιοπωλεία έχουν βάλει λουκέτο. Ενώ οι περισσότεροι εκδοτικοί οίκοι έχουν μετατραπεί σε σούπερ μάρκετ. Ο κόσμος αναζητά την τέρψη της ανάγνωσης σε Αντιβιβλιοθήκες. Σύντομα βέβαια και αυτή η τάση θα φτάσει σε ένα τέλμα. Αν δεν υπάρχουν εκδοτικοί οίκοι που απορρίπτουν και πετάνε στα σκουπίδια χειρόγραφα, με ποιον τρόπο θα ανατροφοδοτούνται οι Αντιβιβλιοθήκες;

Ο εμπνευστής του σχεδίου, πρώην ρακοσυλλέκτης και τώρα πρόεδρος της παγκόσμιας ένωσης αντιβιβλιοθηκονόμων λέει ότι οι συγγραφείς αφού ολοκληρώσουν το εκάστοτε πόνημά τους θα πρέπει να το ρίπτουν πάραυτα στα σκουπίδια. Η διαδικασία εύρεσης θα είναι πολύ πιο δύσκολη. Αλλά αυτός είναι ο μόνος τρόπος να συνεχίσει να λειτουργεί το σύστημα.

Ημιτελή κτίσματα

Δεν μας κάνουν εντύπωση τα νεόδμητα κτήρια. Αλλά μας αρέσουν πολύ τα μισοτελειωμένα και τα εγκατελειμένα. Αυτά που για κάποιο λόγο άφησαν τις οικοδομικές τους εργασίες στην μέση και έμειναν ανολοκλήρωτα. Θαυμάζουμε αυτά τα κτίσματα και φαντασιωνόμαστε να μέναμε εκεί. Χωρίς τοίχους, χωρίς πόρτες και παράθυρα, χωρίς έπιπλα, μόνο με αέρα. Πιστεύουμε ότι υπάρχει μια ζεστασιά στην παραίτηση, στην έλλειψη ασφάλειας και στην απόλυτη έκθεση...

Κατά βάθος, τα κτήρια αυτά θέλγουν την ψυχή μας γιατί μοιάζουν με τα έργα μας, που μένουν σχεδόν πάντα ημιτελή. Χωρίς τοίχους, χωρίς κολόνες, χωρίς πατώματα. Καλούν άλλους ανθρώπους να ρθουν να τα κατοικήσουν και να βρουν αυτή την λεπτή ποιότητα θαλπωρής. που όπως είπαμε υπάρχει, εν γένει, στην παραίτηση, στην έλλειψη ασφάλειας και στην απόλυτη έκθεση.

Φάντασμα

Δεν ήταν φάντασμα. Ήταν ένα χαρτί που το σήκωσε ψηλά ο αέρας. Αλλά δεν ήταν απλώς ένα χαρτί. Είχε γραμμένους στίχους πάνω του. Άρα μπορεί να ήταν και φάντασμα...

Προφήτες

Εμείς που βρισκόμαστε σε αυτόν τον ωραίο περίβολο θεωρούμαστε από την ιατρική κοινότητα και την υπόλοιπη κοινωνία, τρελοί. Τυγχάνουμε λοιπόν της ίδιας αντιμετώπισης όπως και όλοι οι τρόφιμοι: φαρμακευτική αγωγή, δραματοθεραπεία, πρόγραμμα κινητικών ασκήσεων κτλ.
  Οι άλλοι τρόφιμοι, ωστόσο μας αποκαλούν "προφήτες" και μας αποτίνουν φόρο τιμής. Να διευκρινήσω ότι κάποιοι γίνανε τρόφιμοι επειδή απλώς μας άκουσαν να μιλάμε, ενώ άλλοι για τον ίδιο λόγο "θεραπεύτηκαν". Κάποιοι φτιάξαν την ζωή τους πάνω στις παροτρύνσεις μας, ενώ κάποιοι (λίγοι) αυτοκτόνησαν. Μερικοί γίναν πλούσιοι και άλλοι μοιράσαν τα υπάρχοντα τους στους φτωχούς.
Ας αποσαφηνίσω κάτι ακόμα: αυτοί που αποκαλούνται "προφήτες" είναι (είμαστε) στην πραγματικότητα χρονοταξιδιώτες. Έτσι εξηγείται η βαθιά γνώση τους πάνω σε τετελεσμένα ή σε επερχόμενα γεγονότα, όπως και οι δυσερμήνευτες δυνάμεις που υποτίθεται ότι κατέχουν (κατέχουμε). Αλλά και οι προφήτες υπάγονται σε τρεις κατηγορίες. Ταξιδιώτες από το παρελθόν που τρελαίνονται στα αλήθεια αμά τη ελεύσει τους στο παρόν. Ταξιδιώτες από το μέλλον που διακρίνονται από έγκριτη σοφία. Και τέλος ταξιδιώτες του αέναου παρόντος (σε αυτούς ανήκω και γω) που μεταπηδούν από στιγμή σε στιγμή χωρίς να μπορούν να προσεγγίσουν ούτε παρόν ούτε μέλλον.
Δεν αγνοώ τον βαθμό παραδοξότητας που διακρίνει την τελευταία κατηγορία. Αλλά υπάρχει κάτι ακόμα πιο παράξενο. Λέγεται ότι ένας ταξιδιώτης του παρελθόντος είναι το ίδιο πρόσωπο με έναν ταξιδιώτη του παρόντος και με έναν του μέλλοντος. Τα τρία αυτά πρόσωπα λοιπόν ταυτίζονται και το μόνο που τα διαφοροποιεί είναι η ηλικία και το πρίσμα μέσα από το οποίο βλέπουν τα πράγματα. Αν ισχύει αυτή η θεωρία σημαίνει ότι έχουμε παγιδευτεί σε έναν τρικατοπτρικό κόσμο όπου είμαστε αναγκασμένοι να βλέπουμε τα γεγονότα του παρελθόντος - αλλά και του μέλλοντος!- σαν τετελεσμένα συμβάντα με τα οποία εμείς δεν είχαμε - και δεν θα έχουμε - καμία εμπλοκή. Γεννάται αμείλικτο το ερώτημα λοιπόν, ποιοι είμαστε; και τι κάνουμε;

Αυτός είναι και ο μεγάλος εχθρός των χρονοταξιδευτών: η αναζήτηση ή η κρίση ταυτότητας. Αν το είχαμε ξεπεράσει αυτό, σίγουρα θα μεγαλουργούσαμε στις κοινωνίες όπου εξοκείλαμε.

Κλεψύδρα

Οι τσέπες μου ήταν γεμάτες άμμο. Νόμιζα ότι είχα βυθιστεί σε όνειρο, αλλά στην πραγματικότητα βούλιαζα σε μια τεράστια κλεψύδρα. Και εκεί που νόμισα ότι θα πνιγώ κάτω από τόνους άμμου, γλίστρησα από την στενή οπή και βρέθηκα στην άλλη πλευρά της.
 Και στην άλλη πλευρά, βέβαια, δεν άργησα να έχω τα ίδια προβλήματα. Σε λίγο με έπνιγαν τόνοι άμμου. Ωστόσο, δεν πανικοβλήθηκα. Ήξερα ότι θα επαναλαληφθεί το ίδιο πράγμα. Όπως και έγινε.
 Τώρα όμως άρχισα να αναρωτιέμαι πότε θα τελειώσει αυτή η ιστορία....

Ο Μίδας των γυαλιών

Δάγκωσα ένα ποτήρι και αυτό θρυμματίστηκε στο στόμα μου σαν φρυγανιά. Μετά ότι έπιανα και ήταν γυάλινο γινόταν με το άγγιγμα μου θρύψαλα. Είμαι ο Μίδας των γυαλιών. Λάμπες, ποτήρια, πιάτα, τζάμια, όλα σπάζαν στα χέρια μου.
Πήγα σε ένα μέντιουμ για να ρωτήσω τι συμβαίνει. Μου εξήγησε πως όλο αυτό ήταν προμήνυμα μιας νέας κατάστασης συνειδητότητας στην οποία έμελλε να μπω. Σε αυτή την νέα κατάσταση ότι ψεύτικο ακουμπούσα έσπαζε. Θα κινδύνευαν και πράγματα άυλα, σχέσεις φιλικές, ερωτικές, οικογενειακές, ιδέες, πεποιθήσεις. Άρχισα να ανησυχώ σοβαρά για την αποδόμηση που ενδέχεται να προκαλέσω με τα ακροδάχτυλά μου.
Το θεώρησα συνετό να απομακρυνθώ από τα πάντα. Τώρα αγγίζω κάτι μόνο κατόπιν ενδελεχούς σκέψεως.

Λίμνη - μπαντονεόν

Η λίμνη με τα νούφαρα είναι η μια πλευρά ενός τεράστιου μπαντονεόν. Βάτραχοι και υδρόβια πτηνά πατούν ακανόνιστα τα αναρίθμητα πλήκτρα του. Οι συγχορδίες που παράγονται άλλοτε γεμίζουν τρόμο τους ψαράδες, άλλοτε τους φέρνουν στα μάτια δάκρυα νοσταλγίας και άλλοτε τους νανουρίζουν γλυκά.
 Η πιο ωραία μουσική ακούστηκε, πάντως,  όταν ένας ψηλός ψαράς με μακριά λεπτά πόδια, πήδηξε από την βάρκα του και κάνοντας μερικά βήματα στα υποθετικά πλήκτρα βούλιαξε ουρλιάζοντας μπουρμπουλήθρες. Η μελωδία που παρήχθη ήταν ένα αριστουργηματικό δείγμα ατονικότητας με λεπτές συνηχήσεις και εξάρσεις διαφωνίας που συνέδεε την σειριακή μουσική με τον πυρήνα μιας ρομαντικής τονικότητας. Να σημειώσω ότι ο ψαράς που το κατέφερε αυτό ήταν βέβαια μεθυσμένος και ερωτευμένος.

Percorso

...Έτρεξα στην άμμο και γύρισα πίσω περπατώντας. Τότε διαπίστωσα ότι ανάμεσα στις πατημασιές μου υπήρχαν ανάκατα ίχνη από πόδι αρκούδας και από οπλές αλόγου. Αν δεν ήμουν σίγουρος ότι έτρεχα μόνος, θα έλεγα ότι εδώ διαδραματίστηκε ένα αλλόκοτο και άγριο κυνηγητό. Γρήγορα βεβαιώθηκα - αποκλείοντας κάθε άλλο ενδεχόμενο - ότι αυτό ακριβώς είχε συμβεί. Μόνο που θηρευτής, θήραμα και παρατηρητής ήταν ένα και μόνο άτομο: εγώ.

Τυφλός

Αυτός ο τυφλός χρησιμοποιούσε αντί για μπαστούνι προσανατολισμού μια δέσμη φωτός.

Πόλη - καράβι

Πολύ συχνά νιώθουμε ότι η πόλη στην οποία ζούμε είναι στην πραγματικότητα ένα μεγάλο καράβι. Δεν μας ωθεί σε αυτή την σκέψη ο υποτιθέμενος φλοίσβος των κυμμάτων που σκάνε στην πλώρη της τεράστιας ακάτου, ούτε η αίσθηση του διαρκούς ταξιδεύειν. Αλλά η ναυτία που έχει εγκατασταθεί μόνιμα στο στομαχι μας...

Ρομαντισμός

Θυμήθηκα ένα πανέμορφο ηλιοβασίλεμα. Αλλά δεν θυμόμουν την γυναίκα με την οποία το είδα..

Σαρκοβόρα Φυτά

 ...Όλα τα έπιπλα του σπιτιού ήταν ύπεροι σαρκοφάγων φυτών. Αν γοητευόσουν από τα σαγηνευτικά χρώματα τους, μπορούσαν να σε παρασύρουν σε μια ειρκτή θανάτου. Πως; Με ποικίλους τρόπους. Ο καναπές συγκεκριμένα τυλίγεται γύρω από την λεία του, οι καρέκλες εκλύουν μια κολλώδη ουσία, η πολυθρόνα χρησιμοποιεί καλά κρυμμένες λεπίδες, ο καθρέφτης - από τα πιο τρομακτικά - σε ρουφάει μέσα του, τα συρτάρια ενεργοποιούν δαγκάνες που σε πιάνουν από τα χέρια και εξαπολύουν μετά πάνω σου ένζυμα, το κρεβάτι σε κρατάει καθηλωμένο με χιλιάδες λεπτά νήματα που δένονται γύρω σου.
Δεν είναι παράδοξο λοιπόν που τα κατέστρεψα όλα με ένα τσεκούρι και έφυγα από κει.

Τώρα τριγυρίζω "αφρήτωρ, αθέμιστος και ανέστιος" σε μια πόλη που ανοίγεται μπροστά μου σαν άνθος. Κρατάω ακόμα το τσεκούρι στα χέρια μου και αν κρίνω από τα αποσυνθεμένα πτώματα που συναντώ παντού γύρω μου, πρόκειται για ένα τεράστιο σαρκοβόρο λουλούδι που απομυζεί θρεπτικά συστατικά από αδαείς οργανικές υπάρξεις. Η παγίδα είναι σε πολλαπλάσιο βαθμό μεγαλύτερη, για αυτό και η προσοχή μου ακόμα πιο τεταμένη.

Πιανίστας

...Έριξα ένα χαστούκι στο πιάνο μου. Ονόμασα αυτό το έργο "ασυμφωνία σε ρε μείζονα". Από την ένταση της εκτέλεσης έπεσε κατά λάθος το καπάκι που καλύπτει τα πλήκτρα πάνω στα δάχτυλά μου. Ούρλιαξα αμέσως μιαν άρια.
Έχω ερωτική σχέση με το πιάνο μου. Μια φορά καθώς το κοιτούσα από απόσταση και θαύμαζα τις καμπύλες και τις βαθιές γωνίες του κάτω από την απαστράπτουσα λάμψη του βερνικιού, ερεθίστηκα.
Η λάμψη του βερνικιού λειτουργεί - σε μένα -  και ως ένας (θολός) καθρέφτης στην επιφάνεια του οποίου παίζουν κρυφτό ο αυτισμός και ο ναρκισσισμός μου.
Συχνά κάθομαι στο πιάνο μου και χτυπάω μία νότα. Ακούγεται πάντα διαφορετικά. Χτυπάω την ίδια νότα επαναλαμβανόμενα, σκυμμένος, με το κεφάλι σχεδόν κάτω από τα πλήκτρα. Αν με δει κάποιος από μακριά δεν θα καταλάβει αν βρίσκομαι σε απόγνωση ή σε κατάσταση απόλυτης ευτυχίας.

Σημεία στίξης

...Ο χώρος φαινόταν άδειος. Δεν υπήρχαν σημεία ζωής. Υπήρχαν ωστόσο σημεία στίξης! Και αυτό μας βοήθησε να αρθρώσουμε λόγο και να κάνουμε προτάσεις που περιέγραφαν την κατάσταση, που ήταν δηλωτικές φόβου, που ζητούσαν βοήθεια.

Πυξίδα

Η πυξίδα τρελάθηκε. Στριφογύριζε σαν δαιμονισμένη δείχνοντας προς όλες τις κατευθύνσεις. Στάθηκα απαρηγόρητος μην ξέροντας προς τα που να πάω. Και τότε φωτίστηκα. Αυτό που χρησιμοποιούσα σαν εργαλείο προσανατολισμού δεν ήταν πυξίδα αλλά σβούρα. Και εγώ δεν ήμουν ένας διαβάτης που χάθηκε, αλλά ένα παιδί που όλοι οι δρόμοι ανοίγονται μπροστά του και μπορεί να διαλέξει όποιον επιθυμεί.

Θησαυρός

Έσκαβα στο χώμα και αντί για φτυάρι είχα ένα κλειδί. Βρήκα ένα σεντούκι. Μέσα του βρισκόταν ένα φθαρμένο ημερολόγιο. Ήταν δικό μου και το είχα χάσει εδώ και χρόνια. Δεν είχε γραμμένο τίποτα. Aλλά στις τελευταίες σελίδες υπήρχε το σχέδιο ενός χάρτη θησαυρού. Τον κοίταξα προσεκτικά. Έδειχνε ακριβώς το μέρος που βρισκόμουν τώρα. Είχα βρει τον θησαυρό πριν να ανακαλύψω τον χάρτη, που ήταν και ο ίδιος ο θησαυρός!