Δανιμαρκία

Το βασίλειό μας είναι το αντίθετο της Δανιμαρκίας. Εδώ η βούληση κυριαρχεί της επιθυμίας και δεσπόζει σε απόλυτο βαθμό. Κανείς δεν αμφιταλαντεύεται πριν από οποιαδήποτε πράξη. Και δεν καμουφλάρει με θεατρικά δρώμενα το ξεμπρόστιασμα. Εδώ δεν υπάρχει τίποτα σάπιο. Μια κοπέλα δεν αυτοκτονεί από έρωτα. Η μάνα δεν προδίδει ποτέ. Τέλος ο πατέρας δεν μεταμορφώνεται σε φάντασμα που σε προστάζει να σφάξεις. Εδώ δεν αναρωτιέσαι αν πρέπει να ζεις. Ζεις.

Έκλειψη ηλίου

Ήμουν δώδεκα χρονών όταν κοίταξα δια γυμνού οφθαλμού την έκλειψη ηλίου. Παρά την ρητή απαγόρευση του δασκάλου και τις προειδοποιήσεις των γονιών, έστρεψα το πρόσωπό μου και είδα.

Τότε έχασα το 80% της όρασης μου στο δεξί μάτι. Αλλά δεν μετάνιωσα καθόλου για αυτό. Με την καμένη μου ίριδα μπορούσα να βλέπω, μεγαλώνοντας, κάθε τι που τσουρουφλίζει τα μάτια των ανθρώπων και αυτοί αποστρέφουν το βλέμμα: την έκλειψη θεού, την έκλειψη αγάπης, την έκλειψη νοήματος...

Ορυχείο

Όσο σκάβαμε και δεν βρίσκαμε τίποτα, τόσο ενισχυόταν η πεποίθησή μας ότι τα πολύτιμα ορυκτά ήταν κοντά. Προμηνύματα σεισμού μας κάναν να ανησυχούμε, δεν πάψαμε ωστόσο να δουλεύουμε σε φρενιτιώδη ρυθμό μην υπολογίζοντας τις συνέπειες μιας ενδεχόμενης καταστροφής. Οι σκύλοι που χρησιμοποιούμε ως ανιχνευτές δονήσεων και μας προειδοποιούν για επικείμενες αναταράξεις, το σκάσανε. Οι παπαγάλοι που εντοπίζουν έκλυση επικίνδυνων αερίων ήδη ψόφησαν. Κάποιοι από μας αναρωτιούνται γιατί συνεχίζουμε και δεν το βάζουμε πάραυτα στα πόδια. Ακόμα και οι επιστάτες έχουν φύγει. Είμαστε ίσοι μεταξύ ίσων τώρα.

Προφανώς υπάρχει κάτι εκεί πίσω από τα υγρά πετρώματα, κάτι πολύ πιο θελκτικό από πολύτιμο μέταλλο. Οι εργοδότες μας είπαν ότι ψάχνουμε διαμάντια. Τώρα έχουμε πεισθεί ότι μας λέγανε ψέματα. Όσο πλησιάζουμε προς τα κοιτάσματα του άγνωστου ορυκτού γινόμαστε όλο και πιο άβουλοι, το βλέμμα μας είναι άδειο, δεν τρώμε, πίνουμε μόνο λίγο νερό, έχουμε αποστεωθεί αλλά διατηρούμε τις δυνάμεις μας στο έπακρον.

Κάποιοι εικάζουν ότι βρίσκεται θαμμένο εδώ κοντά ένα εξωγήινο διαστημόπλοιο. Άλλοι λένε ότι η αξίνες μας θα βγάλουν στο φως μια αρχαία μυθική πόλη. Φήμες που εκφράζονται μέσα από ψιθύρους και μουρμουρητά. Τίποτα από αυτά δεν είναι αλήθεια. Εγώ ξέρω, γιατί έσκαψα μακρύτερα από τους άλλους: αυτό που ψάχνουμε να βρούμε είναι ο εαυτός μας.

Από την άλλη πλευρά των πετρωμάτων λερωμένοι σκαπανείς ανοίγουν σήραγγες προς το μέρος μας. Τους ακούω και μέσα από τρύπες τους έχω αχνοδεί. Καταβάλουν τον ίδιο κόπο με μας για να μας συναντήσουν και βρίσκονται στην ίδια άθλια κατάσταση με το δικό μας συνεργείο. Ποιος ξέρει τι θα γίνει όταν οι μυτερές μας αξίνες αφαιρέσουν και την τελευταία πέτρα που βρίσκεται ανάμεσά μας... Άραγε θα αντιμετωπίσουμε τον εαυτό μας, που πλησιάζει από την άλλη πλευρά, ως χαμένο αδελφό ή ως μισητό εχθρό;

Χαλίκια

Ποτέ. Πουθενά. Τίποτα.. Τρία χαλίκια στο στόμα μου. Με αυτά έμαθα – σαν τον Δημοσθένη – να μιλώ.

Ψοφίμι

Σήμερα από το δέρμα όλων των κατοίκων αυτής της πόλης αναδυόταν μια μυρωδιά ψόφιου ζώου. Πολλοί προσπάθησαν να την καλύψουν με αιθέρια έλαια και ακριβά αρώματα – κάτοικοι βορείων προαστίων οι περισσότεροι που σοκάρονται εύκολα και επιδιώκουν πάντα να κρύψουν την σαπίλα. Αλλά μάταια. Ήταν σα να είχαμε όλοι ένα νεκρό κουνάβι μέσα στο στομάχι μας. Και αυτό δεν θα άλλαζε με τίποτα.

Τι συνέβη; Τίποτα συνταρακτικό. Απλώς, λόγω έντονης ζέστης, βαθύτερες ουσίες του εαυτού μας ήρθαν στην επιφάνεια. Ίσως τα θερινά μπάνια στη θάλασσα βοηθήσουν να αποσοβήσουμε την μπόχα...

Φθινόπωρο

Φθινόπωρο. Η θερμοκρασία πέφτει. Θα φορέσουμε πιο βαριά ρούχα και παλτά. Επιτέλους θα μπορέσουμε να κρύψουμε ξανά τον εαυτό μας...