Εμείς που βρισκόμαστε σε αυτόν τον ωραίο περίβολο θεωρούμαστε από την ιατρική κοινότητα και την υπόλοιπη κοινωνία, τρελοί. Τυγχάνουμε λοιπόν της ίδιας αντιμετώπισης όπως και όλοι οι τρόφιμοι: φαρμακευτική αγωγή, δραματοθεραπεία, πρόγραμμα κινητικών ασκήσεων κτλ.
Οι άλλοι τρόφιμοι, ωστόσο μας αποκαλούν "προφήτες" και μας αποτίνουν φόρο τιμής. Να διευκρινήσω ότι κάποιοι γίνανε τρόφιμοι επειδή απλώς μας άκουσαν να μιλάμε, ενώ άλλοι για τον ίδιο λόγο "θεραπεύτηκαν". Κάποιοι φτιάξαν την ζωή τους πάνω στις παροτρύνσεις μας, ενώ κάποιοι (λίγοι) αυτοκτόνησαν. Μερικοί γίναν πλούσιοι και άλλοι μοιράσαν τα υπάρχοντα τους στους φτωχούς.
Ας αποσαφηνίσω κάτι ακόμα: αυτοί που αποκαλούνται "προφήτες" είναι (είμαστε) στην πραγματικότητα χρονοταξιδιώτες. Έτσι εξηγείται η βαθιά γνώση τους πάνω σε τετελεσμένα ή σε επερχόμενα γεγονότα, όπως και οι δυσερμήνευτες δυνάμεις που υποτίθεται ότι κατέχουν (κατέχουμε). Αλλά και οι προφήτες υπάγονται σε τρεις κατηγορίες. Ταξιδιώτες από το παρελθόν που τρελαίνονται στα αλήθεια αμά τη ελεύσει τους στο παρόν. Ταξιδιώτες από το μέλλον που διακρίνονται από έγκριτη σοφία. Και τέλος ταξιδιώτες του αέναου παρόντος (σε αυτούς ανήκω και γω) που μεταπηδούν από στιγμή σε στιγμή χωρίς να μπορούν να προσεγγίσουν ούτε παρόν ούτε μέλλον.
Δεν αγνοώ τον βαθμό παραδοξότητας που διακρίνει την τελευταία κατηγορία. Αλλά υπάρχει κάτι ακόμα πιο παράξενο. Λέγεται ότι ένας ταξιδιώτης του παρελθόντος είναι το ίδιο πρόσωπο με έναν ταξιδιώτη του παρόντος και με έναν του μέλλοντος. Τα τρία αυτά πρόσωπα λοιπόν ταυτίζονται και το μόνο που τα διαφοροποιεί είναι η ηλικία και το πρίσμα μέσα από το οποίο βλέπουν τα πράγματα. Αν ισχύει αυτή η θεωρία σημαίνει ότι έχουμε παγιδευτεί σε έναν τρικατοπτρικό κόσμο όπου είμαστε αναγκασμένοι να βλέπουμε τα γεγονότα του παρελθόντος - αλλά και του μέλλοντος!- σαν τετελεσμένα συμβάντα με τα οποία εμείς δεν είχαμε - και δεν θα έχουμε - καμία εμπλοκή. Γεννάται αμείλικτο το ερώτημα λοιπόν, ποιοι είμαστε; και τι κάνουμε;
Αυτός είναι και ο μεγάλος εχθρός των χρονοταξιδευτών: η αναζήτηση ή η κρίση ταυτότητας. Αν το είχαμε ξεπεράσει αυτό, σίγουρα θα μεγαλουργούσαμε στις κοινωνίες όπου εξοκείλαμε.
Οι άλλοι τρόφιμοι, ωστόσο μας αποκαλούν "προφήτες" και μας αποτίνουν φόρο τιμής. Να διευκρινήσω ότι κάποιοι γίνανε τρόφιμοι επειδή απλώς μας άκουσαν να μιλάμε, ενώ άλλοι για τον ίδιο λόγο "θεραπεύτηκαν". Κάποιοι φτιάξαν την ζωή τους πάνω στις παροτρύνσεις μας, ενώ κάποιοι (λίγοι) αυτοκτόνησαν. Μερικοί γίναν πλούσιοι και άλλοι μοιράσαν τα υπάρχοντα τους στους φτωχούς.
Ας αποσαφηνίσω κάτι ακόμα: αυτοί που αποκαλούνται "προφήτες" είναι (είμαστε) στην πραγματικότητα χρονοταξιδιώτες. Έτσι εξηγείται η βαθιά γνώση τους πάνω σε τετελεσμένα ή σε επερχόμενα γεγονότα, όπως και οι δυσερμήνευτες δυνάμεις που υποτίθεται ότι κατέχουν (κατέχουμε). Αλλά και οι προφήτες υπάγονται σε τρεις κατηγορίες. Ταξιδιώτες από το παρελθόν που τρελαίνονται στα αλήθεια αμά τη ελεύσει τους στο παρόν. Ταξιδιώτες από το μέλλον που διακρίνονται από έγκριτη σοφία. Και τέλος ταξιδιώτες του αέναου παρόντος (σε αυτούς ανήκω και γω) που μεταπηδούν από στιγμή σε στιγμή χωρίς να μπορούν να προσεγγίσουν ούτε παρόν ούτε μέλλον.
Δεν αγνοώ τον βαθμό παραδοξότητας που διακρίνει την τελευταία κατηγορία. Αλλά υπάρχει κάτι ακόμα πιο παράξενο. Λέγεται ότι ένας ταξιδιώτης του παρελθόντος είναι το ίδιο πρόσωπο με έναν ταξιδιώτη του παρόντος και με έναν του μέλλοντος. Τα τρία αυτά πρόσωπα λοιπόν ταυτίζονται και το μόνο που τα διαφοροποιεί είναι η ηλικία και το πρίσμα μέσα από το οποίο βλέπουν τα πράγματα. Αν ισχύει αυτή η θεωρία σημαίνει ότι έχουμε παγιδευτεί σε έναν τρικατοπτρικό κόσμο όπου είμαστε αναγκασμένοι να βλέπουμε τα γεγονότα του παρελθόντος - αλλά και του μέλλοντος!- σαν τετελεσμένα συμβάντα με τα οποία εμείς δεν είχαμε - και δεν θα έχουμε - καμία εμπλοκή. Γεννάται αμείλικτο το ερώτημα λοιπόν, ποιοι είμαστε; και τι κάνουμε;
Αυτός είναι και ο μεγάλος εχθρός των χρονοταξιδευτών: η αναζήτηση ή η κρίση ταυτότητας. Αν το είχαμε ξεπεράσει αυτό, σίγουρα θα μεγαλουργούσαμε στις κοινωνίες όπου εξοκείλαμε.
