Δεν ήταν διήγημα

Έκανα πολύ καιρό για να απεγκλωβιστώ από το προηγούμενο διήγημα μου. Με έκλεισε μέσα στα κυκλωτερά μονοπάτια του: ένας κήπος - λαβύρινθος. Το κλειδί για να βγεις ήταν να γράψεις ένα άλλο διήγημα. Έτσι και γω έγραψα αυτό. Αλλά δεν βγήκα. Γιατί αυτό δεν είναι διήγημα.

Πόθος

Κατευθυνόμουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα προς το κέντρο του πόθου μου. Αλλά εκεί, όπως συμβαίνει συνήθως και στους κυκλώνες, επικρατούσε απόλυτη ηρεμία.

Παρκάρισμα

Ξέχασα πού πάρκαρα το αυτοκίνητο μου. Το ψάχνω εδώ και μια ώρα, αλλά δεν μπορώ να το βρω. Φέρθηκα απερίσκεπτα. Έπρεπε να προσέξω την οδό, ακόμα και να την σημειώσω. Εμπιστεύτηκα όμως, για ακόμα μία φορά, αυτήν που με έχει προδώσει μύριες όσες φορές, την μνήμη μου.
Εκεί που νόμιζα ότι είχα αφήσει το αυτοκίνητό μου (που είναι μαύρο), βρήκα ένα άλλο (κόκκινο) και μέσα του μια γυναίκα που προσπαθούσε να ξεπαρκάρει. Άρα σίγουρα δεν ήταν το δικό μου. Αφού είναι μαύρο, εγώ άντρας, το αυτοκίνητο παρκαρισμένο και εγώ έξω από αυτό. Οι επαγωγικές σκέψεις της καθημερινής ζωής μας σώζουν, κατά γενική ομολογία, από την τρέλα. Βέβαια, ζούμε σε έναν κόσμο που στερείται νοήματος. Ή ακόμα χειρότερα, σε έναν κόσμο όπου, λόγω κβαντικότητας, το νόημα μπορεί να έχει διττή υπόσταση, με θετικό και αρνητικό πρόσημο συγχρόνως.
Παρ'όλα αυτά, πίεσα τον εαυτό μου να θυμηθεί. Και άρχισα να θυμάμαι πού άφησα χθες και προχθές το αυτοκίνητό μου, αλλά όχι σήμερα. Έτσι, αν ζούσα στο χθες και το προχθές δεν θα είχα κανένα πρόβλημα να θυμηθώ πού είναι το αυτοκίνητό μου. Αναρωτιέμαι γιατί δεν ζω τώρα στο χθες και το προχθές. Ήταν τόσο ωραία... και τα θυμάμαι όλα.
Βέβαια, δεν είναι η πρώτη φορά που ξεχνάω πού πάρκαρα, αλλά για στάσου - σήμερα μπορεί να μην ξέχασα. Μπορεί να θυμάμαι πολύ καλά ότι σε αυτό το σημείο βρισκόταν το αυτοκίνητό μου. Και ήρθα εκεί που έπρεπε. Αλλά το αυτοκίνητο λείπει. Άρα ίσως το έκλεψαν. Δεν είμαι από αυτούς που δένονται με τα αντικείμενα, ούτε έχω κάποια ιδιαίτερη σχέση με την ιδιοκτησία. Ωστόσο λυπήθηκα με την σκέψη ότι το αυτοκίνητό μου είχε κλαπεί.

Τέλος, κεραυνοβολημένος (όπως ήταν επόμενο), παραδέχτηκα στον εαυτό μου ότι δεν είχα αυτοκίνητο. Και συνέχισα την ήρεμη βόλτα μου μέσα στο δάσος με τις εικασίες.

Πιστόλι και πιθανότητες

 Ένα πιστόλι, δύο άνθρωποι. Σε λίγα λεπτά ο ένας θα είναι δολοφονημένος και ο άλλος αυτόχειρας. Ή θα είναι και οι δύο αυτόχειρες. Ή ο ένας θα πυροβοληθεί εξ αμελείας και ο άλλος θα αυτοκτονήσει από τύψεις.

Ερωτευμένος μάγος

Ο ερωτευμένος μάγος δεν έβγαλε από το καπέλο του περιστέρια, λουλούδια ή κουνέλια. Αλλά κάτι ασχημάτιστο σαν σφουγγάρι, γλοιώδες, μαύρο: την καρδιά του, όπως μας πληροφόρησε.

Πειρατής

Στο βεστιάριο βρήκα μια στολή πειρατή. Την φόρεσα και βγήκα έξω. Όχι στην σκηνή του θεάτρου, αλλά στον κόσμο. Σύντομα με πιάσαν και με κλείσαν σε ένα φρενοκομείο (εγώ το ονομάζω “μπουντρούμι”). Έκατσα εκεί δυο χρόνια και τώρα είμαι πάλι έξω.

Καθημερινά σπάω το μυαλό μου πως θα γυρίσω σε εκείνο το μέρος. Γιατί κατά την διάρκεια της παραμονής μου έκρυψα στον ανθισμένο κήπου του ιδρύματος ένα σεντούκι λίρες.

Καρφιά ή βελόνες ή καρφίτσες

Οι ακτίνες του ήλιου έπεφταν στο πάτωμα σαν καρφίτσες  που πέφτουν στο πάτωμα. Βγάζοντας ήχο βελόνας που πέφτει στο πάτωμα ή και καρφιών που πέφτουν ατάκτως στο πάτωμα..
Και το πάτωμα ήμασταν εμείς, γιατί ήμασταν ξαπλωμένοι - ή καλύτερα πεσμένοι - και ήμασταν ένα με το πάτωμα.
Είναι άγριο να πέφτουν πάνω σου καρφιά ή βελόνες ή καρφίτσες. Αναγκαστικά θα φωνάξεις. Δεν γίνεται αλλιώς.

Θέα

Πάτησε με τα δυο του πόδια πάνω στην καρέκλα. Παραλίγο να χάσει την ισορροπία του, αλλά την βρήκε, αφού κλυδωνίστηκε για ένα δευτερόλεπτο. Έτσι θα φαινόταν ο κόσμος αν ήταν μισό μέτρο πιο ψηλός λοιπόν. Για λίγο μια παιδική έξαψη τον κατέκλυσε. Θυμήθηκε τότε που ήταν παιδί και του άρεσε να ανεβαίνει σε δέντρα. Καθόταν για ώρα εκεί. Κρυβόταν. Αγνάντευε.
Και τώρα αγνάντευε. Μπροστά του όμως δεν εκτείνονταν κάμποι ή βουνά. Μπροστά του απλωνόταν μια μαύρη θάλασσα: η ανυπαρξία.

Από όλους τους ποιητές του Σιάμ

Από όλους του ποιητές του Σιάμ, ο Λάο Πι είναι ο πιο γνωστός και ο πιο αγαπητός. Η λεπτή μελαγχολία που διαπερνά τα γραπτά του βρίσκει μεγάλη ανταπόκριση στον ευαίσθητο ψυχισμό των συμπατριωτών του. Ωστόσο ο βαθύς, πρωτόγονος και αδηφάγος μελοδραματισμός του δεν τον κάνει ιδιαίτερα θελκτικό στον δυτικό αναγνώστη. Οι μεταφράσεις της ποίησης του Λάο Πι υπήρξαν ελάχιστες και δεν κατάφεραν να κερδίσουν το ενδιαφέρον του αναγνωστικού κοινού, με αποτέλεσμα ο ικανός ποιητής να μένει παντελώς άγνωστος στην Δύση. Και όντως, μόνο αμηχανία δύνανται να προκαλέσουν στον ανίδεο αναγνώστη στίχοι όπως;

«Τα χαρωπά κλείνω ξέπνοος μάτια/και ονειρεύομαι επιτέλους τους ανθρώπους που έχω χάσει για πάντα»

Η σύνταξη της απώλειας που επέρχεται όμως σαν λύτρωση για το αθώα και άδικα πάσχον ποιητικό εγώ είναι αρκετά έξω από τις μοραλιστικές συνιστώσες της Δύσης. Εδώ δεν κλείνουμε τα χαρωπά μάτια μας προσδοκώντας να αντικρύσουμε τους αγαπημένους νεκρούς. Αντιθέτως, αποφεύγουμε με κάθε τρόπο την Νέκυια. Παραμένουμε προσκολλημένοι στην ορθολογική μας πραγματικότητα με μάτια πιεστικά ορθάνοιχτα και προσηλωμένα σε ρεαλιστικούς (συνήθως οικονομικούς) στόχους.

Ο ποιητής, εγκλωβισμένος στο προσωπικό του δράμα (ποιο είναι αυτό; δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε) σκορπάει παντού οιμωγές και θρήνους, αλλά με έναν τρόπο που φαίνεται να μην διαταράσσει την ηρεμία της φύσης που τον τυλίγει προστατευτικά. Η ηχώ του συγκρατημένου θρήνου του δεν ηχεί παράφωνα σε αυτό το ομιχλώδες, υγρό, γεμάτο φοίνικες περιβάλλον. Ίσα ίσα, η φωνή του ακούγεται σαν κραυγή παραπόνου κάποιου άγνωστου είδους του ζωικού βασιλείου. Κάποιου μικρού πιθήκου ίσως.

Άλλοτε, το τέλος της ημέρας έρχεται ως δήμιος, Δεν θα φέρει όνειρα. Δεν θα παραγάγει ελπίδες . Βαθύς, ανατολίτικος, ηδυπαθής μηδενισμός. «Η νύχτα έπεσε σαν σπαθί πάνω στα μάτια μου/ μπροστά στα μάτια τους». Ο ποιητής ηττημένος αναμένει την ύστατη τιμωρία του. Ποιο είναι όμως το έγκλημά του; Από πού τρέφεται όλη αυτή η ενοχικότητα;

«Κατοικώ εκεί που κατοικούν και οι Άλπεις» Τέτοιου είδους στίχοι χαιρετίστηκαν με μεγάλη επιδοκιμασία στην πατρίδα του Λάο Πι. Το χιούμορ και η σουρεαλιστική φρεσκάδα που φέρουν, θεωρήθηκαν στοιχεία λίαν ανανεωτικά για την ελώδη κατάσταση της Σιαμέζικης ποίησης, που ήταν μέχρι τούδε ακραιφνώς συντονισμένη με μια αυστηρή και θρησκευτικών καταβολών μετρικότητα.

Θα τελειώσω αυτή την μικρή παρουσίαση με ένα πιο εκτενές απόσπασμα που φωτίζει επιμέρους χαρακτηριστικά της ιδιαίτερης αυτής ποίησης.

«Κανείς δεν μου έμαθε την ελεύθερη πτήση. Μόνος την διδάχτηκα παρατηρώντας με προσήνεια τα άυλα και ψηλαφώντας τα τζάμια που οριοθετούν την πραγματικότητα. Και σπάζοντάς τα.

Και αν πέσω κανείς δεν θα γνωρίζει πως, που και γιατί.

Ίσως υποθέσουν ότι η θλίψη με οδήγησε στην αυτοκαταστροφή, ότι οι λύπες με σύστησαν στην αυτοκτονία. Και πεθαίνω χτυπημένος από το ίδιο μου το χέρι. Πεθαμένος να μην σκέφτομαι πια.

Θα λυπηθούν όλοι λίγο γύρω μου καθώς θα μαζευτούν όλοι λίγο γύρω μου. Θα με μνημονεύσουν στα μαύρα μεσάνυχτα και οι πιο πνευματικοί θα διεξάγουν για μένα σατανιστικές τελετές.

Μα δεν θα ξέρουν.

Ότι εγώ δεν επέλεξα τον θάνατό μου.

Πως ήταν ατύχημα και συγκυρία. Αμφιταλαντεύτηκα πολύ καιρό πάνω από το κενό, εκεί όπου η ισορροπία είναι δύσκολη…»

Σύζυγος

Ξύπνησα και η άλλη άκρη του κρεβατιού μου ήταν άδεια. Η γυναίκα μου έλειπε. Θα 'ναι στην κουζίνα και θα ετοιμάζει πρωινό, σκέφτηκα με χαρά, γιατί συνήθως εγώ ξυπνούσα πρώτος και έκανα το πρωινό. Παραδόξως δεν ήταν στην κουζίνα. Ούτε σε κάποιον άλλο χώρο του σπιτιού. Μετά συνειδητοποίησα ότι χθες είχε βγει και μάλλον δεν θα γύρισε. Λες να έπαθε τίποτα; σκέφτηκα. Μήπως με εγκατάλειψε;
Τότε άνοιξα τηλεόραση και μου λύθηκε η απορία. Την είχαν συλλάβει. Είχε διαπράξει φόνους. Κάτω από το όμορφο πρόσωπό της έβλεπες πηχυαίους τίτλους λαϊκιστικής νοοτροπίας: "Η γυναίκα Δράκος", "Σήριαλ κίλερ με eyeliner" και τα λοιπά.

Anima rerum

Νιώθουν τα πράγματα; Πολλοί ποιητές πιστεύουν πως ναι. Έτσι στεκόμαστε με τις ώρες και αναρωτιόμαστε για το τι μπορεί να νιώθει μια ρόδα, πως αισθάνεται ένα φτερό και πως ένα σπαθί.

Η ρόδα είναι χαρούμενη. Το φτερό ανέμελο. Το σπαθί λυπημένο.

Καθημερινός λόγος

Δεν είμαι αφηγητής ιστοριών, κατά βάθος τις μισώ τις ιστορίες. Είμαι καταστροφέας ιστοριών. Thomas Bernhard


Βρήκα έναν ασφαλή τρόπο να γράφω διηγήματα. Γράφω μυθιστορήματα και μετά τα κατακερματίζω. Τα διαλύω στα εξ ων συνετέθησαν και έτσι έχω μια ντάνα διηγήματα. Με την ίδια μέθοδο εμφανίζονται και τα ποιήματά μου. Τεμαχίζω τα προϋπάρχοντα διηγήματα στην κλίνη του Προκρούστη. Πετάω παραγράφους, φράσεις, λέξεις, ώσπου το κείμενο να αποκτήσει τους εσωτερικούς εκείνους ρυθμούς που προσιδιάζουν στον ποιητικό λόγο.  Πηγαίνοντας ακόμα παρά πέρα φτάνουμε στην γαλήνια περιοχή των Χαϊκού. Πελεκώ τα ποιήματα που έχουν δημιουργηθεί μέσα σε μια διηνεκή διαδικασία αφαίρεσης. Ολόκληροι στίχοι αποφλοιώνονται και μένει ασπαίρουσα η ουσία τους μέσα στο αρχετυπικό ρυθμικό μοτίβο 5-7-5.
Και φυσικά, η διαδικασία δεν σταματά εδώ. Ψάχνουμε, όπως ωραία το έθεσε ο Μπόρχες, αυτή την λέξη που περικλείει τον κόσμο, την λέξη που τα λέει όλα. Εκεί, θέλουμε να πιστεύουμε οδηγεί η ανεξέλεγκτη ροπή μας προς την λακωνικότητα.

Τι γίνεται τώρα με όλες τις λέξεις που περισσεύουν; Με τούτες τις λέξεις που σαν ροκανίδια πετάγονται έξω από το κειμενικό πλαίσιο; Μα γίνονται λόγος! Η φύση διαθέτει τα δικά της εργαστήρια ανακύκλωσης. Έτσι, οι λέξεις που περισσεύουν γίνονται καθημερινός λόγος και με αυτόν προσπαθούμε να συνεννοηθούμε.

Απροσδιοριστία

Όταν ξέρω που βρίσκομαι δεν γνωρίζω ποιος είμαι. Όταν ξέρω ποιος είμαι δεν μπορώ να καταλάβω που βρίσκομαι. Εφάρμοσα την Αρχή της Απροσδιοριστίας στην κοινωνική μου ζωή με θαυμαστά αποτελέσματα. Κατ’ αρχάς κατάλαβα ότι αυτό που είμαι, είναι συνάρτηση της ταχύτητας με την οποία κινούμαι. Ενώ η ταχύτητα μου επηρεάζεται δραματικά από το υλικό που με συγκροτεί.

Τρίτος άνθρωπος

Καθημερινά παρατηρώ σαν τρίτο άνθρωπο τον εαυτό μου, να σηκώνεται από το κρεβάτι, να κάνει μικροδουλειές του σπιτιού, να πηγαίνει στην εργασία του. Όταν όμως επιδίδομαι στην ποίηση, παρατηρώ τον εαυτό μου σε πρώτο πρόσωπο. Και όχι σπάνια μέσα από την έκσταση που επέρχεται, χάνω εντελώς την θέαση του εαυτού μου.

Σιωπή

Η σιωπή σου είναι μια περιοχή νύχτας.

Όταν πέφτει, αρχίζει ο κύκλος των θηραμάτων. Τα σαρκοβόρα ζώα βγαίνουν για να βρουν την τροφή τους. Οι άνθρωποι ονειρεύονται. Όσοι είναι ξύπνιοι είτε διασκεδάζουν, είτε κινδυνεύουν, είτε υποφέρουν.