Δευτέρα 25 Νοεμβρίου 2013

Παρκάρισμα

Ξέχασα πού πάρκαρα το αυτοκίνητο μου. Το ψάχνω εδώ και μια ώρα, αλλά δεν μπορώ να το βρω. Φέρθηκα απερίσκεπτα. Έπρεπε να προσέξω την οδό, ακόμα και να την σημειώσω. Εμπιστεύτηκα όμως, για ακόμα μία φορά, αυτήν που με έχει προδώσει μύριες όσες φορές, την μνήμη μου.
Εκεί που νόμιζα ότι είχα αφήσει το αυτοκίνητό μου (που είναι μαύρο), βρήκα ένα άλλο (κόκκινο) και μέσα του μια γυναίκα που προσπαθούσε να ξεπαρκάρει. Άρα σίγουρα δεν ήταν το δικό μου. Αφού είναι μαύρο, εγώ άντρας, το αυτοκίνητο παρκαρισμένο και εγώ έξω από αυτό. Οι επαγωγικές σκέψεις της καθημερινής ζωής μας σώζουν, κατά γενική ομολογία, από την τρέλα. Βέβαια, ζούμε σε έναν κόσμο που στερείται νοήματος. Ή ακόμα χειρότερα, σε έναν κόσμο όπου, λόγω κβαντικότητας, το νόημα μπορεί να έχει διττή υπόσταση, με θετικό και αρνητικό πρόσημο συγχρόνως.
Παρ'όλα αυτά, πίεσα τον εαυτό μου να θυμηθεί. Και άρχισα να θυμάμαι πού άφησα χθες και προχθές το αυτοκίνητό μου, αλλά όχι σήμερα. Έτσι, αν ζούσα στο χθες και το προχθές δεν θα είχα κανένα πρόβλημα να θυμηθώ πού είναι το αυτοκίνητό μου. Αναρωτιέμαι γιατί δεν ζω τώρα στο χθες και το προχθές. Ήταν τόσο ωραία... και τα θυμάμαι όλα.
Βέβαια, δεν είναι η πρώτη φορά που ξεχνάω πού πάρκαρα, αλλά για στάσου - σήμερα μπορεί να μην ξέχασα. Μπορεί να θυμάμαι πολύ καλά ότι σε αυτό το σημείο βρισκόταν το αυτοκίνητό μου. Και ήρθα εκεί που έπρεπε. Αλλά το αυτοκίνητο λείπει. Άρα ίσως το έκλεψαν. Δεν είμαι από αυτούς που δένονται με τα αντικείμενα, ούτε έχω κάποια ιδιαίτερη σχέση με την ιδιοκτησία. Ωστόσο λυπήθηκα με την σκέψη ότι το αυτοκίνητό μου είχε κλαπεί.

Τέλος, κεραυνοβολημένος (όπως ήταν επόμενο), παραδέχτηκα στον εαυτό μου ότι δεν είχα αυτοκίνητο. Και συνέχισα την ήρεμη βόλτα μου μέσα στο δάσος με τις εικασίες.