Όσο σκάβαμε και δεν βρίσκαμε τίποτα, τόσο ενισχυόταν η πεποίθησή μας ότι τα πολύτιμα ορυκτά ήταν κοντά. Προμηνύματα σεισμού μας κάναν να ανησυχούμε, δεν πάψαμε ωστόσο να δουλεύουμε σε φρενιτιώδη ρυθμό μην υπολογίζοντας τις συνέπειες μιας ενδεχόμενης καταστροφής. Οι σκύλοι που χρησιμοποιούμε ως ανιχνευτές δονήσεων και μας προειδοποιούν για επικείμενες αναταράξεις, το σκάσανε. Οι παπαγάλοι που εντοπίζουν έκλυση επικίνδυνων αερίων ήδη ψόφησαν. Κάποιοι από μας αναρωτιούνται γιατί συνεχίζουμε και δεν το βάζουμε πάραυτα στα πόδια. Ακόμα και οι επιστάτες έχουν φύγει. Είμαστε ίσοι μεταξύ ίσων τώρα.
Προφανώς υπάρχει κάτι εκεί πίσω από τα υγρά πετρώματα, κάτι πολύ πιο θελκτικό από πολύτιμο μέταλλο. Οι εργοδότες μας είπαν ότι ψάχνουμε διαμάντια. Τώρα έχουμε πεισθεί ότι μας λέγανε ψέματα. Όσο πλησιάζουμε προς τα κοιτάσματα του άγνωστου ορυκτού γινόμαστε όλο και πιο άβουλοι, το βλέμμα μας είναι άδειο, δεν τρώμε, πίνουμε μόνο λίγο νερό, έχουμε αποστεωθεί αλλά διατηρούμε τις δυνάμεις μας στο έπακρον.
Κάποιοι εικάζουν ότι βρίσκεται θαμμένο εδώ κοντά ένα εξωγήινο διαστημόπλοιο. Άλλοι λένε ότι η αξίνες μας θα βγάλουν στο φως μια αρχαία μυθική πόλη. Φήμες που εκφράζονται μέσα από ψιθύρους και μουρμουρητά. Τίποτα από αυτά δεν είναι αλήθεια. Εγώ ξέρω, γιατί έσκαψα μακρύτερα από τους άλλους: αυτό που ψάχνουμε να βρούμε είναι ο εαυτός μας.
Από την άλλη πλευρά των πετρωμάτων λερωμένοι σκαπανείς ανοίγουν σήραγγες προς το μέρος μας. Τους ακούω και μέσα από τρύπες τους έχω αχνοδεί. Καταβάλουν τον ίδιο κόπο με μας για να μας συναντήσουν και βρίσκονται στην ίδια άθλια κατάσταση με το δικό μας συνεργείο. Ποιος ξέρει τι θα γίνει όταν οι μυτερές μας αξίνες αφαιρέσουν και την τελευταία πέτρα που βρίσκεται ανάμεσά μας... Άραγε θα αντιμετωπίσουμε τον εαυτό μας, που πλησιάζει από την άλλη πλευρά, ως χαμένο αδελφό ή ως μισητό εχθρό;
