Πολύ συχνά όταν διαβαίνω το κατώφλι μιας πόρτας (του σπιτιού μου, ενός δημόσιου κτηρίου, ενός μαγαζιού κτλ) βγαίνω σε μια άλλη πόλη, σε χωριό ή σε ακατοίκητο τόπο. Αυτή η κατάσταση αν και μου προξένησε στην αρχή τρομερή έκπληξη και θαυμασμό, πλέον θα την χαρακτήριζα μάλλον δυσάρεστη. Φανταστείτε ότι εκεί που είσαι έτοιμος να ξεμυτίσεις από το κατώφλι του σπιτιού σου και να ξεκινήσεις αμέριμνος την βραδινή σου βόλτα, να βρίσκεσαι ξαφνικά και ανεξήγητα μέσα σε έναν λασπότοπο, στην κορυφή ενός βουνού, στη μέση ενός χωραφιού με ηλιοτρόπια. Και υπάρχουν και χειρότερα. Ανοίγεις την πόρτα του δωματίου σου για να βγεις στο χολ, και στο επόμενο κλάσμα του δευτερολέπτου βρίσκεσαι στην τουαλέτα ενός αγνώστου σπιτιού, στον βόθρο μιας πολυκατοικίας, στο χείλος ενός γκρεμού. Έκπληκτα μάτια ανθρώπων που δεν έχω ξαναδεί με κοιτάνε έντρομα. Μου ζητάν εξηγήσεις, πως βρέθηκα εκεί, τι θέλω, μήπως είμαι ληστής; Και γω δεν ξέρω τι να πω. Απλά ντρέπομαι και λυπάμαι. Βγαίνω έξω, προσπαθώ να προσανατολιστώ και ψάχνω τρόπο να επιστρέψω άμεσα στον τόπο και την οικία μου.
Όσο εύκολα, όμως, και απότομα τηλε - μεταφέρομαι την πρώτη φορά. Άλλο τόσο δύσκολα επιστρέφω. Δεν αποφασίζω εγώ που θα βρεθώ. Δεν το κάνω καθόλου με την θέλησή μου. Δεν το ελέγχω ούτε στο παραμικρό. Αυτό με ελέγχει. Διαφορετικά θα γλίτωνα ένα σωρό λεφτά που ξοδεύω σε εισιτήρια έτσι και αλλιώς, μιας και μου αρέσει να ταξιδεύω. Έχω μπλεχτεί στα πλοκάμια μιας άγνωστης δύναμης που παίζει μαζί μου.
Μετά τις πρώτες φορές που μου συνέβη το “ταξίδι” ή η μετακίνηση όπως την ονομάζω, απευθύνθηκα σε γιατρό. Επειδή είμαι φύσει πραγματιστής και πιστεύω ακράδαντα στη λογική, θεώρησα ότι έχω απλώς τρελαθεί. Έτσι κατέφυγα στον ειδικό. Χωρίς αναστολές και ενδοιασμούς του περιέγραψα λεπτομερώς την εμπειρία μου, διασκεδάζοντας κατά βάθος με το προσδοκούμενο ξέσπασμα της κατάπληξης του.
Ο γιατρός όμως με άκουσε ήρεμα και προσεκτικά, και όταν τελείωσα είπε:
Τα συμπτώματα που περιγράφεις σκιαγραφούν μια πολύ σπάνια πάθηση. Πρόκειται για την περιβόητη νόσο του Τλον, που οι επιπτώσεις της ποικίλουν από ασθενή σε ασθενή (ή να πω καλύτερα από χαρακτήρα σε χαρακτήρα;) Κάποιοι πέφτουν να κοιμηθούν και όταν ξυπνούν βρίσκονται σε τόπο πολύ μακρινό από το κρεβάτι τους. Ενώ άλλοι με το που έρχονται σε επαφή με το νερό, τηλεμεταφέρονται. Τέλος υπάρχουν και κάποιοι στους οποίους η νόσος ενεργοποιείται όταν φιλιούνται με κάποιο αγαπημένο τους πρόσωπο. Και βέβαια η περίπτωση σου που είναι από τις συνηθέστερες. Δυστυχώς μέχρι στιγμής η επιστήμη δεν έχει βρει ίαση για αυτήν την ασθένεια. Πρέπει να μάθεις να ζεις με το ενδεχόμενο ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να ανοίξεις μια πόρτα και να βρεθείς αλλού.
Έτσι και γω προσπαθώ να συνηθίσω διανύοντας τον προσωπικό μου Γολγοθά. Η μόνη μου άμυνα στην εξωπραγματική αυτή ασθένεια είναι να πάψω να μετακινούμαι. Να μένω συνεχώς καθηλωμένος σε ένα σημείο. Να μην περνάω πόρτες. Να μην κουνιέμαι. Για τον λόγο αυτό έχω μπάνιο, τουαλέτα, κουζίνα, κρεβατοκάμαρα σε ένα δωμάτιο. Όταν αναγκάζομαι – με τρόμο – να βγω έξω από το σπίτι, εφοδιάζομαι με σύνεργα και αντικείμενα που θα μου χρησιμεύσουν σε ένα πιθανό, ακαριαίο “ταξίδι”. Έχω λοιπόν μαζί μου φακό, ξηρά τροφή, νερό, σφυρίχτρα (μια φορά βρέθηκα κάτω από τα ερείπια ενός σπιτιού που είχε καταρρεύσει από σεισμό), σουγιά, βαριά ρούχα (μπορεί να βρεθώ στην κορυφή χιονισμένου βουνού), σωσίβιο (ναι, έχω βρεθεί και στον πάτο της θάλασσας) και αρκετά χρήματα για το εισιτήριο της επιστροφής.
Δεν ξεμυτίζω λοιπόν από το σπίτι μου. Οι γείτονες και οι φίλοι μου νομίζουν ότι απλώς πάσχω από αγοραφοβία και κατάθλιψη και έχω εφεύρει αυτήν την ιστορία για να δικαιολογήσω την κατάσταση μου. Που να ξέρουν ότι υπό το κράτος της κατάθλιψης δεν μπορείς να εφεύρεις ιστορίες...
