Όχι δεν τρόμαξα όταν
άρχισα να βουλιάζω μέσα της. Με τραβούσε
αργά, με ηδονικές, περιστροφικές κινήσεις.
Ήδη είχε καταπιεί τον μισό κορμό μου
και άκουγα ξεκάθαρα τα γουργουρητά,
τους αναστεναγμούς, τους υγρούς κλαυθμούς
της. Πως βρέθηκα σε αυτόν τον λασπώδη
καταπιόνα; Τυχαία. Αλλά δεν οικτίρω την τύχη μου για αυτό.
Γιατί, όπως ένα έντομο θυσιάζεται για
να τραφεί το σαρκοβόρο φυτό που το αιχμαλώτισε, έτσι και γω δέχτηκα την αυτο - εκμηδένιση προς χάριν του άγριου και τυφλού αυτού βιοσυστήματος.